DIE TÜDELBAND KLÖNSCHNACKT

Quo vadis, Europa, wo geihst du hen? Wohen schall dat noch gahn mit di? Noog grote Rutfödderns gifft dat. Man to, Europa! Na fief Johren is dat nu wedder so wiet. Anfang Juni, dor wählt de Börger:schen vun de Europääsch Union en niege Parlament. Je mehr Minschen wählen gaht, ümso beter. Denn Demokratie verstaht sik nich vun sülven. Wi mööt dor all jümmer wedder för instahn un uns fragen: In wat för’n Europa wüllt wi tosamen leven? Wo süht dat konkret ut mit dat, wat wi deelt an Kultur, an Weerten, an Wollstand, Freeheit, Sekerheit un Freden? Gemeensam köönt wi bi de Europawahl dörch dat Afgeven vun uns Stimmen den Kurs setten för de Tokunft vun de Europääsch Union. Un dat schullen wi allemal ok maken. Woans warrt dat wiedergahn mit di, Europa? Dat warrt sik denn achteran wiesen.

Dor fohr vun Hamborg mal so’n olen Kassen… 

Wo heet he noch? Ik weet’t nich mehr. 

Stunn an de Elv, see: Hooch de Tassen!

Op dat vun em ik nix mehr höör.

Bi Dag, dor kunn dat weihn un blasen,

dat scheer de Schickeria nich.

So lang se supen kann un asen,

is jede Töörn blots so’n Gedicht.

Un liggt Hammonia grau in’n Noorden,

vergnöögt een sik sachts annerswo.

De Sünnschien breekt weer all Rekorden.

Dat maakt de Droomschippgäst denn froh.

Dat Personal is böös an’t Schuften,

man vun en Minnstlohn kene Spoor.

Acht Maanden dreegt de Lüüd ehr Kluften,

mit leddig Taschen geiht’t vun Boord.

An Deck drippt sik de feine Sellschop,

schnackt över dit un över dat.

De Aperol stiggt in den Kribbkopp,

tominnst gifft hier noch Drinken satt.

Jedoch so recht bi Licht bekeeken,

dor is so’n Krüüzfohrt gor nich slecht.

Eerst achteran kümmt denn de Reken,

bit dorhen kümmt een goot torecht.

Egendoom, Egendoom, 

Egendoom maakt di nich riek.

Egendoom is nich as Hamborg,

Egendoom geiht övern’n Diek.

„Gifft dat in’n Mart veel to veel Regen, 

bringt de Oorn blots wenig Segen.“,

dat is so’n ole Buernschnack.

Wat is to veel? Wat is to wenig? 

Staht wi mit Sack un Pack dor buten op’n Acker, 

so warrt uns kloor, so pladdernatt,

wi sünd uns enig över’t Ungemack,

dat is förwohr nich eenfach to bestimmen.

Wi mööt uns heel un deel besinnen

op Kennen un Könen, op goden Raat.

Een seggt: „Twölf gode Daag, de mutt he hebben,

de Nummer dree in’t Johr, de Mart.“

De anner seggt: „De Oorn warrt groot,

wenn blots de Sünn schient un he koolt 

blifft. In de Küll, de Mart bit to’n April.“

De Mai dorgegen schall warm warrn un schöön,

wenn doch in’n Mart veel Weihen un Böen.

So hoolt wi dörch in’t Stormgebruus.

Un sleppt uns kladdernatt na Huus.

Al morgen kreiht keen Hahn dorna.

Blots de Spatz piept flink vun’t Dack: 

De Wind kümmt hüüt ut Noord, ganz groff!

Dat Leven is keen Ponyhoff.

Wokeen besinnt sik nich geern op de Liefgerichten ut de Kinnertiet? Op een Slag is de Smack wedder dor un all de Geschichten un Erinnerungen. De Köök is’n Ruum för de Gemeenschop. Rezepten warrt vun Generatschoon to Generatschoon wiedergeven. Togliek köönt wi jümmer wedder de Todaten nee kombineren un kreative Gerichten op’n Weg bringen. Dat is’n Kunstform, wenn du so wullt. Mit de grote Reeg an Kaakböker un all de Inspiratschoon ut’ Internet gifft’ middewiel för jeden Dag mehr Mööglichkeiten, as du in een Leven kaken un eten kannst. De Utwahl is denn ok al wedder’n schiere Kunst. Dat geiht jo even nich blots üm dat Tobereden vun Eten. Dat is blangenbi ok’n Utdruck vun Kultur un Traditschoon. Un de wasst stüttig wieder un verännert sik. Dor gellt dat, de passliche Balance to finnen twüschen ole Rezepten un niege Inflött. Tim Mälzer wörr wohrschienlich seggen: Wees nich bang! Du muttst mit Mumm dor ran un Spaaß hebben bi’t Experimenteren. Un ik wörr blots noch tofögen: Ümröhren un locker blieven. Dat is egentlich ganz so as bi’t Schrieven vun niege Songs. Du muttst di op dien egen Smack verlaten.

Alleen dat bunte Drieven un de persönliche Kuntakt twischen Kooplüüd un Kundschop, dat maakt den Besöök op’n Wekenmarkt ut. De Naverschop versorgt sik mit frische Produkten ut dat Ümland. Dor warrt nich blots fix inköfft. För’n Klönschnack blifft ok jümmers Tiet. Een kennt sik hier un de Wiesers vun de Klock dreiht sik langsamer, so schient dat. Op den plaasterten Grund drepen ünnerscheedliche Welten tosamen. Töörksche un araabsche Stänn kannst du middenmang twischen de Wagens vun ole Hamborger Buernfamilien finnen. All hebbt se rode un witte Striepens an de Achterwänn. De beschirmt, solang ik denken kann, de ganze Bagaasch vör Wind un Wedder. So’n Geföhl vun Fröher kümmt op. Gele Kisten vull Grööntüüch, gröne Kisten vull Aavt, Holtkisten vull Appels, Ammers mit Schnittblomen in all Grötten. Echt’n Geschenk. Man wat de Drift op’n Markt to gahn männichmal wat lütter maken deit, is de Ümstand, dat een för dat Geföhl vun Fröher in’n Groten un Ganzen ok bannig fröh opstahn mutt. Blots op de Reeperbahn kannst du de Tiet verbummeln. Denn dor gifft dat an’n Middeweken den Nachtmarkt. Un de geiht bit Klock teihn - an’n Avend.

Dat geiht üm Geld. De Dannenboom schall oprecht stahn, de Twiegen na all Richten gahn. ’N beten scheef, dat kannst jo överall kregen. För’n solide Exemplor, dor muttst du even mehr utgeven. Gifft veel to besörgen, bi A fangt dat an: vun Appel bit Zimt, vun Absinth bit Zitronen, vun Adventskalenner bit Zuckerbankett. Denn föhrst du mal los, smittst di rin in’t Getümmel, schall sik dat ok lohnen. Ik segg dat jo blots.

De Kooplüüd sünd plietsch: Se dreiht di allens an un se nehmt di op’t Koorn. Jüst de Dezember is de Maand vun ehr Oorn. Dorgegen muttst du swore Geschütten opfohren. Mit 08/15-Utreden büst du verloren. Se kreegt all Moneten, du sleppst all Paketen na Huus un dor töövt al de hele Bagaasch. De Ool:schen plaagt ehr Lieden, de Kinners sünd an’t Strieden. Man in’n Iever vun’t Gefecht hebbt se woll vergeten, de allerletzten Keksen ok noch optoeten. Du langst gau to un muttst di ümdreihen, üm se heemlich wegtoneihen. Du dreihst di also üm un di kümmt in den Sinn: Üm Freden to finnen un to Roh to kamen, schull een villicht mal an’t Afrüsten gahn.

„Wi hebbt leddig Taschen, wi wüllt wat to Naschen!“ Ik maak de Döör op un vör mi staht en lütte Spökel mit’n teemlich grote Lock in de Tahnreeg, en Fee mit Glitter in’t Hoor, Glitter üm de Snuut, Glitter överall un en Skelett mit Turnschoh, de gröön blinken doot. Vergnöögt verslingt se tosamen all den Söötkraam un ik vertell en Geschicht vun’n groten Körbskopp mit’n grulich Gesicht…

Disse Bruuk kümmt oorsprünglich ut Irland. Dor sünd de Lüüd fröher mit uthollte Röven as Lantüchten dörch de Straten trocken, Körbs-to-go. De Körbs sülvst keem eerst veel later in Amerika dorto. In’t Johr 1991 kemen all disse Traditschonen torüch na Europa. In’n Irak herrsch domals Krieg un een funn dat in Düütschland unpasslich, quietschvergnöögt Karneval to fiern. De Lagers vun de Speeltüüchgeschäften weren liekers vull mit Kostümen. Un dor keem Halloween in’n Harvst ganz recht för de Industrie. In disse Daag, Terror un Krieg vör Ogen, kann een dat wiss verdreiht vörkamen, Halloween to fiern. Man villicht is dat ok nau richtig, mitnanner vun Döör to Döör to trecken, wat to eten, sik Geschichten to vertellen un tominnst symbolisch böse Geister to verdrieven.

Een Tomatensaft maakt noch keen Oorloff. Heff ik an allens dacht bi’t Koffer packen? Sünd all Dokumenten praat? Wat dörv egentlich in de Handpackelaasch? Heff ik den Müll al rutbröcht? Steiht in de Köök noch jichtenswat, wat slecht warrn kann? Denn noch de Nackenrull för dat Sitten in’n Fleger un Kaugummis för’n Druckutgliek. So richtig verhalen un utspannen kann ganz schöön anstrengen. Desterwegen maak ik dorför jümmer öfter Mini-Oorloff, op’t leefst in en lütte Programmkino. Dor krieg ik allens, wat en anstännige Oorloff beden schull: Vörher weet ik egens nich, mit wat ik nau reken kann. Man ik seh op jeden Fall wat Nieget un dat is jo oftmals intressant. De Sound is ganz goot un mien Handy kann in’n Floogmodus rin. Dat is’n Beleevnis mit anner Lüüd, en Reis mit de Sellschop op de Linnenwand. De olen, samten Kinosetels sünd düütlich bequemer as jede stieve Flegersitt. Ik sink selig jümmer deeper in de Pulsters. Miene Poten gaht in’n Lannanfloog op de Popcorntüüt. Un denn stellt sik dat in, dat Geföhl vun’n echten Oorloff. Ik krieg mit eenmal grote Lust op’n lütte Glas Tomatensaft.

Sünd ji mal mit’t Fohrrad dör’t Olland (Altes Land) fohren? Dat is’n Deel vun de Elvmarsch, wo siet Johrhunnerten Aavt anboot warrt, mehrstendeels Appels. In disse Region hett domals al gollen: „`Keen nich will dieken, de mutt wieken“. Wenn du di also nich üm den Diek vör dien Döör kümmern deist, denn hest’ ok keen Land verdeent, wat orntlich fruchtbor is. Dat weer jo sünst ok’n grote Gefohr för Land un Lüüd ümto. Un wo süht dat hüüt ut? 

Wokeen de Elv jümmer deeper maken lett för noch gröttere Containerschepen, de mutt sik ok kloor sien över de Folgen för Ümwelt un Diekschuul. De Klimawannel bewarkt, dat de Temperatur in’n Dörchsnitt anstiggt. Un dat föhrt nu al dorto, dat de Appels Weken fröher blöht. De neegsten Generatschonen mööt in dissen suren Appel bieten. Mag avers angahn, dat dat denn in’t Olland gor keen Appels mehr geven deit vunwegen de anstegen Temperaturen. De Appel fallt nich wiet vun’n Stamm. Dat weer denn, dat breken Diek un Damm, denn fallt de Appel - platsch - in’t Water un is Matsch.

Wat is dat schöön, wenn de Wecker an't Wekenenn nich pingeln deit. De Klockentiet is reinweg egal. Eenfach mal wedder so richtig utslapen könen, entspannt opstahn un ganz kommodig en grote Fröhstück maken. Sülvst de Vörbereden maakt Spaaß, wenn een noog Tiet dorför hett. Tass Tee oder Kaffe opsetten un denn eerstmal dat Aavt waschen: Eerdberen, Himberen un Appels. Bi mi kaamt ok jümmers noch Walnööt oder Hasselnööt mit in't Müsli rin. Männichmal gifft't ok Vullkoornbroot mit Opsnitt oder Gröönsaken, so as'n Tomaat oder'n Gurk. Nülich seet ik bi’t Sünndagsfröhstück, keek op mien bunte Töller un denn full mi en Geschicht ut de Schooltiet wedder in. De Momang, wo du de Brootdoos in dien Hänn hest un noch nich seker is, wat dor binnen op di töven deit… Oh, dat weer jümmers böös opregen. Meest weer dat'n gode Överraschen. Männichmal keem dat avers ok vör, dat anner Kinner in ehr Brootdoos wat binnen harrn, wo ik noch mehr Lust op harr. Denn güng de grote Tuuscheree los. Wi sünd uns egentlich jümmers eenig woorn un hebbt tosamen fröhstückt, bit dat de grote Pausenklock wedder pingeln dee.

För’n eersten Indruck gifft’t keen twete Chance. Wat in’t Leven gellt, dat gellt ok in’n Vintage-Laden. Dat dat Image vun Kledaasch, de al dragen woor, lang ooltbacksch weer, kann ik hüüt meist nich verstahn. Vele Plünnen sünd op Flohmarkten un in Secondhand-Ladens nich blots günstiger. De Söök na dat passliche Deel is ok en opregen Beleevnis. Torüch to’n eersten Indruck: Dor sünd so veel anner Saken un middenmang is een Jack, de dien Opmarksamkeit op sik trecken deit. Dien Blick blifft doran hangen. Un disse Jack fangt an, en Geschicht to vertellen. Du maalst di ut, woans ehr eerste Leven woll utseeg. `Keen mit ehr dör Sommernachten spazeer. Wat se in de Familie oder ünner Fründ:schen al wiedergeven worr, ehrdat se hier in’n Laden lann. För di steiht fast: Disse Jack hett Charakter. Wenn een sik op so’n Deel fastleggen deit, denn is dat individuell. Kortlevig Trends blievt butenvör. En Spreekwoort seggt: Katten hebbt söven Leven. Weer doch schöön, wenn dat ok för Kledaasch gellen kunn. Sluss mit de Wegsmietsellschop, hen to’n Konsum mit kloren Kopp. Övrigens schüllt Katten dor, wo Engelsch schnackt warrt, sogor negen Leven hebben…

So’n Stroom as de Elv hett’n Barg Geschichten to vertellen. Ik sett mi dal an de Waterkant un höör en Tietlang goot to. Wiet baven in’t Riesengebirge kluckert de Born. Denn kaamt de Quellbeken tosamen un nehmt bi’n Elvfall düchtig Fohrt op. Dat töönt un schüümt, dat suust un bruust den Barg rünner. De Stroom fleet wieder bit to de Stadt Mělník in’n Noorden vun Prag, wo he op de Moldau drepen deit. An disse Steed driggt de Moldau mehr Water as de Elv un se is bavento ok länger. Liekers woor jichtenswenn seggt, dat dor de Moldau in de Elv inmünnen deit un nich annersrüm. Dat weer woll en Verwesseln, villicht en dörch Beer verswiemelte Blick. So flütt hüüt also de Elv dörch unse Stadt Hamborg. Un wokeen harr doran sachts de Schuld? Wohrschienlich weren dat de Kelten. Un wenn ik dat neegste Maal hier an de Elv sitten do, denn warr ik en Beer drinken op de olen Kelten. Un villicht warr ik smuustern, villicht warr ik grienen bi disse Geschichten vun’n Stroom as de Elv, denn „An de Alster, an de Moldau, an de Bill - dor kann jeder eener moken, wat he will…“

Bi anner Lüüd warrt af un an grillt. Dor warrt toeerst angrillt un an’t Enn vun de Saison warrt ok wedder afgrillt. Bi uns gifft dat jümmers noch’n gröttere Fest. Denn Anfang Mai, dor warrt anspargelt. Un dorbi sünd wi wedder krüüsch noch dogmaatsch. Dit Johr warrt wi to’n Anspargeln en ole Rezept för Hamborger Aalsupp nehmen. Aals, dat sünd reinweg de Kosmopo-Pliet:schen ünner de Fisch. Jede Aallarv slüppt in’n Atlantik un swimmt denn eerstmal över 5.000 Kilometer, üm to’n Bispeel na de Elv hen to kamen un hier bi uns Fischköppe groot to warrn. Dörch Giftstoffen in’t Water kümmt dat dorto, dat sik de Aals nich mehr vermehren köönt. De Europääsche Aaal is middewiel wohrhaftig vun’t Utstarven bedroht.

Dat wüllt wi jo nich. Man dat weer liekers ok to schaad, wenn disset schöne norddüütsche Rezept vergeten wörr. Also gifft dat dit Johr Hamborger Aalsupp ahn Aal. De Fisch warrt wi schöön wieder in’t Water swimmen laten un dorför mehr Spargel in de Supp rinsnippeln. So löppt sik allens heel lecker torecht.

„Een Croissant un een Pott Kaffe, bidde.“ Wat mutt, dat mutt. Un wat’n Glück, dor is noch’n Stohl an’t Finster för mi free. En poor Lüüd sünd op de Straat ünnerwegens. Veel is hier nich los. Gegenöver sleppt’n junge Keerl Kisten vull Tulpen un Primeln rut ut’n Kleenlaster, rin in’n Blomenladen. Nevenan hangt dat Reklaam-Schild vun de öllste Laden in disse Viddel op halvig acht. De rode Bookstaven bummelt blots noch an een rostig Schruuv hen un her. Keeneen to sehn in’n Laden. Ach wat… Ik seh graad, de Finster sünd all afhangt mit Packpapeer. De Opstellers staht ok nich buten. De Laden hett woll dichtmaakt. Ik nehm’n Schluck Kaffe. Denn kiekt ok de Bäckersche röver. Liesen seggt se: „Ik heff jo würklich nix dorgegen, wenn in een Gegend investeert warrt, ümdat se denn schöner maakt warrt. Man ik heff wat dorgegen, wenn ut’n Tante Emma-Laden miteens so swuppdiwupp en Schickimicki-Boutique warrt, wo sik nüms mehr wat leisten kann. Hier, nimm man noch’n schöne Rundstück un laat di dat goot smecken.“

So’n Jubiläum is doch wat Schööns. Fröher hest du jeden Geboortsdag düchtig fiert. Stolt wiest du mit dien Fingers, wo oolt du nu al warrst. Denn langt de Fingers nich mehr. De achtteihnte Geboortsdag, dat is ok noch’n grote Saak. Un denn warrt dat stüttig’n lütt beten langsamer mit de Jubeljohren. Jichtenswenn sünd dat blots noch de Runden, de fiert warrt. Veertig Johr, dat is al wat. Edward Snowden warrt 40. De Opel Corsa is ok jüst 40 worrn. Un de Flippers hebbt 40 Johr Flippers al vör foffteihn Johren fiert, mit Playback-Tour un Afscheedspien. Vör veertig Johren hett Udo Lindenberg tosamen mit Karat un anner Bands in’n Palast der Republik bi dat Kunzert „Rock für den Frieden“ speelt. De düütsche AIDS-Hölp warrt veertig, jüst so as de Hits Let’s dance vun David Bowie, Sweet dreams (Are made of This) vun de Eurythmics un Bruttosozialprodukt vun Geier Sturzflug. De HSV is vör veertig Johren Meester worrn un hett sogor’n Europapokal wunnen. Un wenn du di bi all disse Erinnerungen nu en beten oolt föhlen deist, denn maak di kloor: Hip-Hop is al 50 Johr.

Nix blifft so, as dat is. Dor kannst gornix tegen maken. Dat passeert eenfach so, wieldat wi Minschen uns even verännern doot. Un bi de Spraak is dat woll ok nich anners. Wenn een gerechte Spraak verwennen deit vunwegen de Geslechter, denn is de Idee dorbi, vun de Diskrimineren un den Utsluss vun Fruunslüüd un anner Geschlechtsidentitäten weg to kamen. Bi’t Gendern geiht dat nich dorüm, jichtenseen to wat to nödigen oder de Spraak vigeliensch to maken. Dat gifft ok gor keen Richtig oder Falsch. Uns Gesellschop verännert sik stüttig un wi köönt mit uns Wöör en Denkwies wiesen. De formt denn wedder dat sotschale Mitnanner. Männicheen Vörstellen vun Geschlechter is’n ole Schnack. De mutt een nich jümmer wedder reproduzeren. Un kloor, jeedeen Wannel bruukt Öven un Tiet. Een is dat eerstmal nich wennt mit dat Gendern. Wi bruukt vele Lüüd, de eenfach utprobeert, wo een dat beter maken kunn: mit de*n oder de:n. Villicht gifft’t ok noch ganz anner plietsche Vörslääg för’n Form, de een goot lehren kann un de all Lüüd inbeteht.

Dat weer Avend. Wi trocken dör den Kiez un ik see: Kannst mi mal kniepen? Wat is denn hier los? Se hebbt den Kroog dicht maakt! Dat Licht is nich mehr schummerig. Dat is zappenduuster. För männicheen weer de Kneipe en twete Wahnstuuv, för annere Familie. Hier gifft’ nich blots wat to drinken. De Kröger:schen hebbt’n Ohr för all Gäst. An’n Tresen kaamt verschedene Lüüd tosamen un schnackt över Naverschop un Politik. Dat is’n grote Qualität. Ik glööv nich, dat een dat dör sotschale Nettwarken substitueren kann. So’n Kroog weer fröher dat Hart vun de Dörpgemeenschop. Un kloor, en Oort för’n Alkoholkonsum weer dat ok stüttig. Wüllt wi jo nich allens romantiseren. Liekers fraagt een sik, wat weer toeerst dor: De Tapphahn oder de Tosamenhoolt? Dat Woort Kneipe is övrigens verwandt mit dat plattdüütsch Woort „kniepen“ (zusammendrücken). De Ruum vun’n Kroog is meest nich groot. Dor mutt een dicht an dicht sitten. Wo kniept wi uns nu tosamen? Mit’n billig Buddelbeer tohuus op’t Sofa? Hüüt warrt so veel spoort, dat gifft keen Spoorclub mehr. Nu fehlt dat an Gäst, an Fachkräft un an Geselligkeit. Laat man den Kroog in’t Dörp!

De Daag woorn kötter in’n Oktober un so wussen de Wildgöös: Nu is dat wedder so wiet. Se kemen mit ehr Familien in gröttere Heerden tosamen un flagen in V-Formatschoon op sinnige Migratschoonsrouten na Süüd-West. 

De Daag woorn köhler in’n November un so marken de Alsterswaans: Nu is dat wedder an de Tiet. In lütte Bööd warrt se verschippt. Ehr Winterquarteer is de Möhlendiek in Eppendörp, denn de warrt egens för se iesfree holen. 

De Daag woorn besinnlicher in’n Dezember un so besinn ik mi. Ik dink ok an de Aanten. De sünd nich wiet weg flagen as de Wildgöös. Se hebbt ok keen egen Boot kregen as de Alsterswaans. Nee, de Aanten hebbt eenfach nich so veel Glück hatt in disse Daag. Un wenn dat ganz slecht lopen deit, denn süht dat för se pickendüüster ut in de Wiehnachtsdaag. Denn liggt se lang, still un stief in’n Backaven binnen. 

Bi uns gifft dat dit Johr Kantüffelsalat an’n hilligen Avend. Kannst al vörher fardig maken, hest denn ok keen Stress mehr. Un de Wiehnachtsaanten, de warrt uns dat hele neegste Johr en Leed vun Freden un Freud snatern.

Allens fangt mal lütt an. Man wo fung dat egentlich mit Hamborg an? De Hammaborg hett uns Stadt ehr Namen geven. Lang weer gor nich klor, wat dat disse Borg würklich geven dee. Recht seker kann een dat eerst na archäologsche Utgraven vun 2005 seggen. Twischen Alster un Elv, wo hüüt de Doomplatz an’n Speersoort is, boen de Lüüd woll üm 800 n. Chr. de Hammaborg. Wenn ik an’n Borg dinken do, denn heff ik dicke Steenmuern in Kopp, hoge Töörn mit Tinnen, allens ’n beten düüster un grulich. Man de eerste Hammaborg seeg anners ut. Dat weren ehr’n poor Hütten, Ställ un Warksteden mit’n Wall ut Holt un Eer un’n Graven dorvör. Op de Hamborger Lannesflagg kannst ok’n Borg sehn mit’n grote, afslaten Door un twee Töörn mit Tinnen. Bi’t Logo vun de Stadt gifft’t keen Tinnen mehr un de grote Door steiht apen. Mi gefallt dat veel beter. Na de Utgraven kunnen de Börger:schen ehr Wünsch för de Nieformen vun’n Doomplatz inbringen. De Mehrsten weren för’n free togängliche Gröönanlaag, de vun all Lüüd nutt warrn kann. Dat is nau de apen Hammaborg, de ik so goot lieden mag.

Dor sünd Distanzen twischen uns. De Bahnstiegen weren vull. Man ok de Tickets för negen Euro sünd nu passé. De Weertschop is in de Kries. De Aktienkursen fallt in’n Keller. Man de Noot in uns Sellschop, de is grötter. Denn dor sünd Distanzen twischen uns. Un ik meen nich de twee Meter Afstand in’n Supermarkt vunwegen de Pandemie. Wi lacht nich mehr so veel, de Sorgen wasst. Un so langsam kriggt een so’n Geföhl dorför, dat dat allens so nich wieder gahn kann. Dat de Ressourcen nich endlos sünd. Dat wi ümdenken un niege Weeg finnen mööt. Dat wi hier un dor ok sporen oder mit kloren Kopp vun wat torüchstahn mööt. Wi sünd mööd dorvun. Man dat nützt ja allens nix. Wi mööt uns överleggen, wo wi dat kloorkriegen köönt, dat dat Mitnanner nich nau so fix passé is as de Tickets för negen Euro. Villicht schull ik mal mit mien Naverslüüd klönen. Ik weet gornich, wo se sik graad mit befaten doot. De Harvststöörm feegt de olen Bläder un Twiegen dör de Straten. Un wenn de Wind so weiht, dat ik knapp noch stahn kann, packst du miene söven Sorgen in. Moin, Hamborg!

Mit mien Fohrrad maak ik mi hüüt op’n Weg na Westen hen. Ik peer düchtig in de Pedalen un fohr de Elbchaussee henlang. Gor nich wiet weg vun de Straat gifft dat’n Boom, de heel besünners is. Een Bark wasst dor ut een Eek rut. Ik nehm mi de Tiet un kiek mi dat nau an. In’n Jenischpark staht so vele grote Bööm. De sünd bit to veerhunnert Johr oolt. De Bläder wankt hen un her un ik krieg Lust, barfoot dör de Gräser un över de Wischen to lopen. Eerst geiht’t daal, denn wedder rop. Ik dreih mi üm un kann bit to de Elv kieken. Männicheen Boom steiht dor as en grote Skulptur, dat Holt is al doot. Nu is dat Levensruum för Fleddermüüs, Insekten un Poggenstöhl.
De Sünnschien stippt all Bläder un ok dat Water vun de Flottbek in warme Farven. Dor fallt mi op, dat dat jo Plattdüütsch is. En Beek is en Bach un wenn wat flott is, denn is dat leicht fließend. So langsam warrt dat en beten köhlig. Denn geiht’t woll bald los, de Swolken un anner Togvagels fleegt na Süden hen. Ik frei mi al op’t neegste Johr, wenn se wedder torüchkaamt. In Hamborg seggt man „Tschüss“.

Ik heff graad orntlich Smacht op’n groten Pott Kaffe un kiek hooch op de Klock an’n Elvtunnel: Twintig na dree. Noch fief Minuten bit dat de Fähr kamen deit. Schapp ik dat nu noch na’n Kiosk hen? Nütt ja allens nix. Ik loop los. Kraam mit mien Fingers in de Büxentasch na Lüttgeld. Bün ok meist direktemang an de Reeg. Vör mi steiht blots een Keerl. He kriggt’n Buddel Beer. Na denn. Ik tööv op mien Kaffe un kann de Fähr al fastmaken sehn. Nu man fix rünner an de Landungsbrüch dree. Dor scheppert de Plank al op’n Steg. 

Baven an Deck stell ik den Pott Kaffe op’n Disch un frei mi op mien lütte Krüüzfohrt mit de Linie tweeunsösstig. De Elv rünner, an’n Fischmarkt vörbi na’n Elvstrand hen. Nülich heff ik leest, se hebbt jüst dree niege Fähren bestellt. De schüllt mit Batterie lopen. Dat is doch mal wat. Ik kiek mi de Schepen an, de an uns vörbitrecken doot. Denn seggt’n Deern: Disset Schipp süht gor nich so ut as’n Plättiesen! Ik smuuster en beten. Kunn ik nämlich ok noch nie nich verstahn, dissen Vergliek. Un för’n Plättiesen, dor weer ik nich so lopen…

Pack man fix dien Koffer. De Sommer is dor. Wi gaht op grote Reis. - Jo, stimmt. Dat is bannig hitt worrn un de Ferien staht ok vör de Döör. Man wo wullt wi denn egentlich henfohren? - Och, dat weet ik noch nich. - Un segg, wo schall ik denn bidde weten, wat ik inpacken schull? - Hest du dien Handy dorbi? - Klor. - Meenst nich, wi verbummelt egentlich veel to veel Tiet an disse Bimmelbüxen? - Ach wat. - Doch, dat glööv man. Du büst doch blots bang dorför, jichtenswat to verpassen. Ahn Klönkasten geiht bi di doch reinweg gornix mehr. - Ik dacht, wi wullt op grote Reis fohren. Dat mag woll angahn, dat wi en Navigatschoon bruken doot… - Ik heff’n Vörslag: Wi gaht hüüt eerstmal tosamen rut in’n Park, ahn dat Handy. Dor köönt wi wat spelen un uns för’n Klönschnack ünner’n groten Boom in’n Schadden setten. Achteran gaht wi schöön wat eten un denn köönt wi noch’n lüttje Runn spazeren gahn. Dat warrt uns grote Aventüer vundaag. Torüch to de Wutteln: Dat Telefon is konstruert worrn to’n Telefoneren. Un de Ferien, de bruukt wi to’n Utspannen un Afschalten.

Kannst du nich slapen? Fröher heff ik jümmers Schaap tellt oder Steerns. Wenn dat nich hölpen dee, denn heff ik Luftballons tellt. De heten bi uns Buffballon, wieldat ik Luft noch nich seggen kunn. Kinner bringt Saken op’n Punkt: „Corona is doof. Krieg is doof.“ Veel mehr weet se dorvun ok nich. Man wokeen versteiht schon wat vun’n Virus un Krieg? As wussen Lüüd sünd wi sotschal un emotschonal belastet, föhlt uns faken utpowert. Wat schasst’ ok maken, wenn Narichten un Opgaven blots so op di inprasselt? 

Nülich weer ik op’n Kunzert. En Fiedel begunn, ganz alleen. Sacht sacken mien Schullern na ünnen. Allens, wat swoor is, full vun mi af. Ok wenn een trurig is, hölpt Musik. Nau so as Geschichten vertellen, malen oder wat lesen. Wi Grote schullen en Ümfeld schapen, wat goot is för Kinner. Denn köönt wi Regenwörm beluern, bi Tante Meier nich in’t Klo fallen, de Ünnerscheden twischen Triceratops un Brachiosaurus leren un för Mudders in’n Goorn en poor Blomen plücken. Wenn büst du toletzt en Dinosaurier ween? Un wenn hest du toletzt en Fiedel toluustert?

Mag angahn, dat dat nu langsam knapp warrt mit de Energie. Ik heff dat ok jümmers mal wedder un dor hölpt faken en Middagslaap. Weer för de Weertschap doch egentlich ok ganz goot. Mal ophollen, nich op Anslag dörchackern, beten Energie sporen un villicht sogor op niege Ideen kamen. Wokeen harr egentlich de Idee, na dat Klopapeer nu noch Mehl un Sünnenblomenööl to hamstern? Jichtenswo mutt de Kram ja afbleven sien. So as de Platten vun Modern Talking. De mutt ok jichtenseen köfft hebben. Överall steiht de Cheri Cheri Lady achtern in’t Schapp, man keeneen will dat togeven. Is allens nich so eenfach. 

Wenn ik enen Wunsch harr, denn schull all dat Mehl nich slecht un dat Ööl nich galsterig warrn. För Nudels bruukst blots Mehl, Hartwetengrieß, Water, Solt un Ööl. Wenn du dat sülvst kneden deist, duert dat woll’n beten länger. Mutt ja ok nich allens jümmer höger, sneller un wieder gahn. Gifft Lüüd, de meent, dat de Tiet vun’t Postwassdom anbreken deit. Villicht maakt wi mal Foffteihn un fraagt uns, wat wi würklich bruken doot. Uns geiht’t doch ganz goot.

Wat’n Tiet... Een pennelt mit de Gedanken stüttig twischen dusend Saken. De Freud över de eersten Blomen an’n Stratenrand verbleekt snell dör dat Grusen över de Billers vun Krieg un Toschannenmaken. Dat is nich eenfach, dorför överhaupt Wöör to finnen. Jeden Dag kaamt Töög in Hamborg an. In disse Bahnen sitt ok Minschen binnen, de ehr Tohuus verlaten mussen, de annere torüchlaten mussen. Dat lett een nich koolt. Vele Lüüd engageert sik. Se sammelt Spennen oder hölpt bi Översettens. Mit all dat seggt se: „Föhl di willkamen. Hier kannst du blieven, roh di man ut.“

Un so ganz langsam ännert sik ok de Stimmung op de Straten. De Stadt kümmt na de Winter un na all dat Inschränken vunwegen de Pandemie sinnig wedder in Gang. Welk freit sik över’n Theaterbesöök, Kunzerten oder de Lichter vun’t Riesenrad op’n DOM. Welk hebbt jüst Nouruz fiert, annere töövt noch op Oostern. Un de Fischmarkt is nu ok wedder apen. Op’n Weg dorhen schallt de Stimm vun Udo Lindenberg ut’n Spelunke rut: „Wir lassen diese Welt nicht untergehn. Komm, wir ziehen in den Frieden!“ Jo, dat maakt wi. Dat maakt wi mit all unse Leder, mit Musik un mit Freud över de eersten Blomen an’n Stratenrand. Mit Bistand un Solidarität för de Minschen, de flüchten mussen. Dat maakt wi mit’n Blick för de Tokunft. Dat maakt wi mit unse Kultur.

Ok wenn wi Noorddüütschen nu nich graad för’t Sabbeln bekannt sünd, en lüttje Klönschnack is doch jümmers mööglich. Un wat för’n Thema döcht dor beter as dat Wedder? So klöönt man also över Niesel, Stoorm un Regen. Op’n T-Shirt stunn: Gifft keen slecht Wedder, blots falsche Kledaasch. Un jüst so as dat Schietwedder, geiht ok’n Klönschnack normalerwies fix wedder vörbi. 

Blots männichmal passeert wat Unverwachtens: Op’n Familienfier fangt en Grootonkel to vertellen an. Un he fangt an, sik optoregen. Un he kümmt in Brass. He hett’n Brass op sien Baas, de Politik un de Utlänners. Denn de weren för all den Schiet verantwoortlich, meent he. Un so fix as’n Stoorm optrecken kann, so fix steihst du middenmang in’n Hagelstoorm ut Frust un Hetz. Ut Bang dorför, de gode Luun to riskeren oder de Arvtant to verstimmen, seggst du nix. Dorbi hest du dorto veel to seggen. Villicht is dat to vigeliensch för’n Klönschnack. 

Liekers mööt wi doröver schnacken. Bi’t neegste Maal also nich Schöönwedder maken un ganz kloor wat dortegen seggen, wenn rechte Parolen ünner de Lüüd bröcht warrt. Egaal, wat de vun’n Grootonkel, vun’n Professer*sche oder jichtenswo ut’t Internet kamen doot. Dormit kaamt wi villicht vun’n Klönschnack af, man togliek in en wichtige Utnannersetten rin. Dörch Schietwedder kann een ja letzten Enns ok blots goot dörchlopen, wenn man sik Regenmantel un Gummistepel antrecken deit.

Wat is denn egentlich noch seker? Kümmt een na Hamborg, schreet de Möven. De Brüchen klappert, de Kranen klötert un de Ankerkeden rattert. Dat is de Sound vun`n Haven, de Sound vun uns Stadt. Man wat hett dat hüüttodaags to bedüden, wenn wi vun en Sekeren Haven spreken doot? Meent wi dormit Hochtiet un Eh? En Geldanlaag mit wenig Risiko? Oder schnackt wi över de Opnahm vun Minschen, de flüchten mussen? Över dat Ünnerstütten vun de Seenootredden? 

En Haven weer jümmers en Oort, wo de Lüüd fastmaken un Schuul finnen kunnen. Wo een sik willkamen föhlen un Hölp kriegen kann. De Havenstäder sünd bekannt dorför, sünnerlich weltapen to sien. Dat ännert klor ok den Sound vun so`n Stadt. Liekers versteiht sik dat allens nich vun sülven. Nich dat Schrien vun de Möven un ok nich de Apenheid vun en Havenstadt. Wokeen de Floot vun 1962 sülvst beleevt hett, de weet nipp un nau, wat dat heten kann, wenn de Dieken breekt. Wi schullen also allens dorför doon, uns Ümwelt un dat Klima to schütten. Denn kann de Haven seker blieven för de Minschen un de Deerten. Heimathaven heet dat ja letzten Enns ok nich ahn Grund. De Sound vun uns Stadt, dat is de Sound vun Tohuus. En Oort, wo all Lüüd tosamen kamen un mitnanner dat Leven fiern köönt. Denn een Saak is noch seker: Dat weet jedet Kind, dat de Festen an`n Haven de glücklichsten sünd.

Kiek an, nu is dat niege Johr ok al dor. Dat güng fix. De een hett sik Vörsätz överleggt, de anner lett dat allens sachts mehr so op sik tokamen. 

Un na de Wiehnachtsdaag mit Spies un Drank kümmt as jedet Johr meist obligatorisch dat Abonnement för’t Fitnessstudio. Dat kost denn noch mehr as all de Geschenken, de ünner’n Dannenboom legen. De Ocken, de Tacken un de Talers rennt mit op dat Loopband. Pinke, Patte un Plunner peert orntlich in de Pedalen op dat Cardio-Fohrrad. Mücken, Piepen un Kröten boxt sik dör dat Zirkeltraining un Zaster, Kies un Kohle verrenkt op de Yoga-Matt. Een kann fastholen: Op Platt gifft dat nich blots schöne Schimpwöör, man ok vele Utdrücken för dat schniede, schnade, schnöde Geld. 

Un na de Fier an Silvester mit Spies un Drank kümmt as jedet Johr meist obligatorisch de Spazeergang an’n Niejohrmorgen. Dat kost denn reinweg gornix un deit sowoll Kopp as ok Seel ganz goot. Mücken un Kröten laat sik an’n eersten Januor man blots mit veel Glück blicken. Also schiet op den Stress un de Plaggeree. Eenmal rünner an de Elv un de Nees in’n Wind holen. Denn is ok allens wedder op Stee. „Moin, tweedusenduntweeuntwintig!“

Wi hebbt uns Band nöömt na en Hamborger Klassiker. De inoffizelle Hymne vun uns Stadt, kann een woll seggen: "An de Eck steiht'n Jung mit'n Tüddelband". Un disset Couplet, dat hebbt eenst de Gebröder Wolf schreven. In de Niestadt steiht siet twee Johren sogor en Denkmal "Der Jung mit dem Tüdelband". Nau dor harr Ludwig Wolf leevt, bit dat he 1955 doodbleven weer. Sien Broder James weer vun de Nazis in't KZ Theresienstadt umbröcht worrn.

Faken hebbt wi dat Leed nu al sülvst speelt un würklich överall hebbt de Lüüd geern mitsungen. As wi in Johnny Cash sien Footstappen Kunzerten in'n Knast Santa Fu speelt hebbt… Ji köönt gor nich glöven, wo schöön de Ogen vun de swore Jungs funkeln un glimmern köönt. En lüttje Grienen löppt över de Gesichter, as se mit uns anstimmen doot: "Klaun, klaun, Äppel wüllt wi klaun..."

Vele Geschichten hebbt wi al beleevt mit disset Leed, man een Saak mööt wi noch seggen. An dat Enn, dor heet dat ja "Ein jeder aber kann das nicht, denn er muss aus Hamburg sein." Ach, Kinners... Dat is doch schietegal, wo een vun wegkümmt: Hamburg, Tor zur Welt!