DIE TÜDELBAND KLÖNSCHNACKT

„Een Croissant un een Pott Kaffe, bidde.“ Wat mutt, dat mutt. Un wat’n Glück, dor is noch’n Stohl an’t Finster för mi free. En poor Lüüd sünd op de Straat ünnerwegens. Veel is hier nich los. Gegenöver sleppt’n junge Keerl Kisten vull Tulpen un Primeln rut ut’n Kleenlaster, rin in’n Blomenladen. Nevenan hangt dat Reklaam-Schild vun de öllste Laden in disse Viddel op halvig acht. De rode Bookstaven bummelt blots noch an een rostig Schruuv hen un her. Keeneen to sehn in’n Laden. Ach wat… Ik seh graad, de Finster sünd all afhangt mit Packpapeer. De Opstellers staht ok nich buten. De Laden hett woll dichtmaakt. Ik nehm’n Schluck Kaffe. Denn kiekt ok de Bäckersche röver. Liesen seggt se: „Ik heff jo würklich nix dorgegen, wenn in een Gegend investeert warrt, ümdat se denn schöner maakt warrt. Man ik heff wat dorgegen, wenn ut’n Tante Emma-Laden miteens so swuppdiwupp en Schickimicki-Boutique warrt, wo sik nüms mehr wat leisten kann. Hier, nimm man noch’n schöne Rundstück un laat di dat goot smecken.“

So’n Jubiläum is doch wat Schööns. Fröher hest du jeden Geboortsdag düchtig fiert. Stolt wiest du mit dien Fingers, wo oolt du nu al warrst. Denn langt de Fingers nich mehr. De achtteihnte Geboortsdag, dat is ok noch’n grote Saak. Un denn warrt dat stüttig’n lütt beten langsamer mit de Jubeljohren. Jichtenswenn sünd dat blots noch de Runden, de fiert warrt. Veertig Johr, dat is al wat. Edward Snowden warrt 40. De Opel Corsa is ok jüst 40 worrn. Un de Flippers hebbt 40 Johr Flippers al vör foffteihn Johren fiert, mit Playback-Tour un Afscheedspien. Vör veertig Johren hett Udo Lindenberg tosamen mit Karat un anner Bands in’n Palast der Republik bi dat Kunzert „Rock für den Frieden“ speelt. De düütsche AIDS-Hölp warrt veertig, jüst so as de Hits Let’s dance vun David Bowie, Sweet dreams (Are made of This) vun de Eurythmics un Bruttosozialprodukt vun Geier Sturzflug. De HSV is vör veertig Johren Meester worrn un hett sogor’n Europapokal wunnen. Un wenn du di bi all disse Erinnerungen nu en beten oolt föhlen deist, denn maak di kloor: Hip-Hop is al 50 Johr.

Nix blifft so, as dat is. Dor kannst gornix tegen maken. Dat passeert eenfach so, wieldat wi Minschen uns even verännern doot. Un bi de Spraak is dat woll ok nich anners. Wenn een gerechte Spraak verwennen deit vunwegen de Geslechter, denn is de Idee dorbi, vun de Diskrimineren un den Utsluss vun Fruunslüüd un anner Geschlechtsidentitäten weg to kamen. Bi’t Gendern geiht dat nich dorüm, jichtenseen to wat to nödigen oder de Spraak vigeliensch to maken. Dat gifft ok gor keen Richtig oder Falsch. Uns Gesellschop verännert sik stüttig un wi köönt mit uns Wöör en Denkwies wiesen. De formt denn wedder dat sotschale Mitnanner. Männicheen Vörstellen vun Geschlechter is’n ole Schnack. De mutt een nich jümmer wedder reproduzeren. Un kloor, jeedeen Wannel bruukt Öven un Tiet. Een is dat eerstmal nich wennt mit dat Gendern. Wi bruukt vele Lüüd, de eenfach utprobeert, wo een dat beter maken kunn: mit de*n oder de:n. Villicht gifft’t ok noch ganz anner plietsche Vörslääg för’n Form, de een goot lehren kann un de all Lüüd inbeteht.

Dat weer Avend. Wi trocken dör den Kiez un ik see: Kannst mi mal kniepen? Wat is denn hier los? Se hebbt den Kroog dicht maakt! Dat Licht is nich mehr schummerig. Dat is zappenduuster. För männicheen weer de Kneipe en twete Wahnstuuv, för annere Familie. Hier gifft’ nich blots wat to drinken. De Kröger:schen hebbt’n Ohr för all Gäst. An’n Tresen kaamt verschedene Lüüd tosamen un schnackt över Naverschop un Politik. Dat is’n grote Qualität. Ik glööv nich, dat een dat dör sotschale Nettwarken substitueren kann. So’n Kroog weer fröher dat Hart vun de Dörpgemeenschop. Un kloor, en Oort för’n Alkoholkonsum weer dat ok stüttig. Wüllt wi jo nich allens romantiseren. Liekers fraagt een sik, wat weer toeerst dor: De Tapphahn oder de Tosamenhoolt? Dat Woort Kneipe is övrigens verwandt mit dat plattdüütsch Woort „kniepen“ (zusammendrücken). De Ruum vun’n Kroog is meest nich groot. Dor mutt een dicht an dicht sitten. Wo kniept wi uns nu tosamen? Mit’n billig Buddelbeer tohuus op’t Sofa? Hüüt warrt so veel spoort, dat gifft keen Spoorclub mehr. Nu fehlt dat an Gäst, an Fachkräft un an Geselligkeit. Laat man den Kroog in’t Dörp!

De Daag woorn kötter in’n Oktober un so wussen de Wildgöös: Nu is dat wedder so wiet. Se kemen mit ehr Familien in gröttere Heerden tosamen un flagen in V-Formatschoon op sinnige Migratschoonsrouten na Süüd-West. 

De Daag woorn köhler in’n November un so marken de Alsterswaans: Nu is dat wedder an de Tiet. In lütte Bööd warrt se verschippt. Ehr Winterquarteer is de Möhlendiek in Eppendörp, denn de warrt egens för se iesfree holen. 

De Daag woorn besinnlicher in’n Dezember un so besinn ik mi. Ik dink ok an de Aanten. De sünd nich wiet weg flagen as de Wildgöös. Se hebbt ok keen egen Boot kregen as de Alsterswaans. Nee, de Aanten hebbt eenfach nich so veel Glück hatt in disse Daag. Un wenn dat ganz slecht lopen deit, denn süht dat för se pickendüüster ut in de Wiehnachtsdaag. Denn liggt se lang, still un stief in’n Backaven binnen. 

Bi uns gifft dat dit Johr Kantüffelsalat an’n hilligen Avend. Kannst al vörher fardig maken, hest denn ok keen Stress mehr. Un de Wiehnachtsaanten, de warrt uns dat hele neegste Johr en Leed vun Freden un Freud snatern.

Allens fangt mal lütt an. Man wo fung dat egentlich mit Hamborg an? De Hammaborg hett uns Stadt ehr Namen geven. Lang weer gor nich klor, wat dat disse Borg würklich geven dee. Recht seker kann een dat eerst na archäologsche Utgraven vun 2005 seggen. Twischen Alster un Elv, wo hüüt de Doomplatz an’n Speersoort is, boen de Lüüd woll üm 800 n. Chr. de Hammaborg. Wenn ik an’n Borg dinken do, denn heff ik dicke Steenmuern in Kopp, hoge Töörn mit Tinnen, allens ’n beten düüster un grulich. Man de eerste Hammaborg seeg anners ut. Dat weren ehr’n poor Hütten, Ställ un Warksteden mit’n Wall ut Holt un Eer un’n Graven dorvör. Op de Hamborger Lannesflagg kannst ok’n Borg sehn mit’n grote, afslaten Door un twee Töörn mit Tinnen. Bi’t Logo vun de Stadt gifft’t keen Tinnen mehr un de grote Door steiht apen. Mi gefallt dat veel beter. Na de Utgraven kunnen de Börger:schen ehr Wünsch för de Nieformen vun’n Doomplatz inbringen. De Mehrsten weren för’n free togängliche Gröönanlaag, de vun all Lüüd nutt warrn kann. Dat is nau de apen Hammaborg, de ik so goot lieden mag.

Dor sünd Distanzen twischen uns. De Bahnstiegen weren vull. Man ok de Tickets för negen Euro sünd nu passé. De Weertschop is in de Kries. De Aktienkursen fallt in’n Keller. Man de Noot in uns Sellschop, de is grötter. Denn dor sünd Distanzen twischen uns. Un ik meen nich de twee Meter Afstand in’n Supermarkt vunwegen de Pandemie. Wi lacht nich mehr so veel, de Sorgen wasst. Un so langsam kriggt een so’n Geföhl dorför, dat dat allens so nich wieder gahn kann. Dat de Ressourcen nich endlos sünd. Dat wi ümdenken un niege Weeg finnen mööt. Dat wi hier un dor ok sporen oder mit kloren Kopp vun wat torüchstahn mööt. Wi sünd mööd dorvun. Man dat nützt ja allens nix. Wi mööt uns överleggen, wo wi dat kloorkriegen köönt, dat dat Mitnanner nich nau so fix passé is as de Tickets för negen Euro. Villicht schull ik mal mit mien Naverslüüd klönen. Ik weet gornich, wo se sik graad mit befaten doot. De Harvststöörm feegt de olen Bläder un Twiegen dör de Straten. Un wenn de Wind so weiht, dat ik knapp noch stahn kann, packst du miene söven Sorgen in. Moin, Hamborg!

Mit mien Fohrrad maak ik mi hüüt op’n Weg na Westen hen. Ik peer düchtig in de Pedalen un fohr de Elbchaussee henlang. Gor nich wiet weg vun de Straat gifft dat’n Boom, de heel besünners is. Een Bark wasst dor ut een Eek rut. Ik nehm mi de Tiet un kiek mi dat nau an. In’n Jenischpark staht so vele grote Bööm. De sünd bit to veerhunnert Johr oolt. De Bläder wankt hen un her un ik krieg Lust, barfoot dör de Gräser un över de Wischen to lopen. Eerst geiht’t daal, denn wedder rop. Ik dreih mi üm un kann bit to de Elv kieken. Männicheen Boom steiht dor as en grote Skulptur, dat Holt is al doot. Nu is dat Levensruum för Fleddermüüs, Insekten un Poggenstöhl.
De Sünnschien stippt all Bläder un ok dat Water vun de Flottbek in warme Farven. Dor fallt mi op, dat dat jo Plattdüütsch is. En Beek is en Bach un wenn wat flott is, denn is dat leicht fließend. So langsam warrt dat en beten köhlig. Denn geiht’t woll bald los, de Swolken un anner Togvagels fleegt na Süden hen. Ik frei mi al op’t neegste Johr, wenn se wedder torüchkaamt. In Hamborg seggt man „Tschüss“.

Ik heff graad orntlich Smacht op’n groten Pott Kaffe un kiek hooch op de Klock an’n Elvtunnel: Twintig na dree. Noch fief Minuten bit dat de Fähr kamen deit. Schapp ik dat nu noch na’n Kiosk hen? Nütt ja allens nix. Ik loop los. Kraam mit mien Fingers in de Büxentasch na Lüttgeld. Bün ok meist direktemang an de Reeg. Vör mi steiht blots een Keerl. He kriggt’n Buddel Beer. Na denn. Ik tööv op mien Kaffe un kann de Fähr al fastmaken sehn. Nu man fix rünner an de Landungsbrüch dree. Dor scheppert de Plank al op’n Steg. 

Baven an Deck stell ik den Pott Kaffe op’n Disch un frei mi op mien lütte Krüüzfohrt mit de Linie tweeunsösstig. De Elv rünner, an’n Fischmarkt vörbi na’n Elvstrand hen. Nülich heff ik leest, se hebbt jüst dree niege Fähren bestellt. De schüllt mit Batterie lopen. Dat is doch mal wat. Ik kiek mi de Schepen an, de an uns vörbitrecken doot. Denn seggt’n Deern: Disset Schipp süht gor nich so ut as’n Plättiesen! Ik smuuster en beten. Kunn ik nämlich ok noch nie nich verstahn, dissen Vergliek. Un för’n Plättiesen, dor weer ik nich so lopen…

Pack man fix dien Koffer. De Sommer is dor. Wi gaht op grote Reis. - Jo, stimmt. Dat is bannig hitt worrn un de Ferien staht ok vör de Döör. Man wo wullt wi denn egentlich henfohren? - Och, dat weet ik noch nich. - Un segg, wo schall ik denn bidde weten, wat ik inpacken schull? - Hest du dien Handy dorbi? - Klor. - Meenst nich, wi verbummelt egentlich veel to veel Tiet an disse Bimmelbüxen? - Ach wat. - Doch, dat glööv man. Du büst doch blots bang dorför, jichtenswat to verpassen. Ahn Klönkasten geiht bi di doch reinweg gornix mehr. - Ik dacht, wi wullt op grote Reis fohren. Dat mag woll angahn, dat wi en Navigatschoon bruken doot… - Ik heff’n Vörslag: Wi gaht hüüt eerstmal tosamen rut in’n Park, ahn dat Handy. Dor köönt wi wat spelen un uns för’n Klönschnack ünner’n groten Boom in’n Schadden setten. Achteran gaht wi schöön wat eten un denn köönt wi noch’n lüttje Runn spazeren gahn. Dat warrt uns grote Aventüer vundaag. Torüch to de Wutteln: Dat Telefon is konstruert worrn to’n Telefoneren. Un de Ferien, de bruukt wi to’n Utspannen un Afschalten.

Kannst du nich slapen? Fröher heff ik jümmers Schaap tellt oder Steerns. Wenn dat nich hölpen dee, denn heff ik Luftballons tellt. De heten bi uns Buffballon, wieldat ik Luft noch nich seggen kunn. Kinner bringt Saken op’n Punkt: „Corona is doof. Krieg is doof.“ Veel mehr weet se dorvun ok nich. Man wokeen versteiht schon wat vun’n Virus un Krieg? As wussen Lüüd sünd wi sotschal un emotschonal belastet, föhlt uns faken utpowert. Wat schasst’ ok maken, wenn Narichten un Opgaven blots so op di inprasselt? 

Nülich weer ik op’n Kunzert. En Fiedel begunn, ganz alleen. Sacht sacken mien Schullern na ünnen. Allens, wat swoor is, full vun mi af. Ok wenn een trurig is, hölpt Musik. Nau so as Geschichten vertellen, malen oder wat lesen. Wi Grote schullen en Ümfeld schapen, wat goot is för Kinner. Denn köönt wi Regenwörm beluern, bi Tante Meier nich in’t Klo fallen, de Ünnerscheden twischen Triceratops un Brachiosaurus leren un för Mudders in’n Goorn en poor Blomen plücken. Wenn büst du toletzt en Dinosaurier ween? Un wenn hest du toletzt en Fiedel toluustert?

Mag angahn, dat dat nu langsam knapp warrt mit de Energie. Ik heff dat ok jümmers mal wedder un dor hölpt faken en Middagslaap. Weer för de Weertschap doch egentlich ok ganz goot. Mal ophollen, nich op Anslag dörchackern, beten Energie sporen un villicht sogor op niege Ideen kamen. Wokeen harr egentlich de Idee, na dat Klopapeer nu noch Mehl un Sünnenblomenööl to hamstern? Jichtenswo mutt de Kram ja afbleven sien. So as de Platten vun Modern Talking. De mutt ok jichtenseen köfft hebben. Överall steiht de Cheri Cheri Lady achtern in’t Schapp, man keeneen will dat togeven. Is allens nich so eenfach. 

Wenn ik enen Wunsch harr, denn schull all dat Mehl nich slecht un dat Ööl nich galsterig warrn. För Nudels bruukst blots Mehl, Hartwetengrieß, Water, Solt un Ööl. Wenn du dat sülvst kneden deist, duert dat woll’n beten länger. Mutt ja ok nich allens jümmer höger, sneller un wieder gahn. Gifft Lüüd, de meent, dat de Tiet vun’t Postwassdom anbreken deit. Villicht maakt wi mal Foffteihn un fraagt uns, wat wi würklich bruken doot. Uns geiht’t doch ganz goot.

Wat’n Tiet... Een pennelt mit de Gedanken stüttig twischen dusend Saken. De Freud över de eersten Blomen an’n Stratenrand verbleekt snell dör dat Grusen över de Billers vun Krieg un Toschannenmaken. Dat is nich eenfach, dorför överhaupt Wöör to finnen. Jeden Dag kaamt Töög in Hamborg an. In disse Bahnen sitt ok Minschen binnen, de ehr Tohuus verlaten mussen, de annere torüchlaten mussen. Dat lett een nich koolt. Vele Lüüd engageert sik. Se sammelt Spennen oder hölpt bi Översettens. Mit all dat seggt se: „Föhl di willkamen. Hier kannst du blieven, roh di man ut.“

Un so ganz langsam ännert sik ok de Stimmung op de Straten. De Stadt kümmt na de Winter un na all dat Inschränken vunwegen de Pandemie sinnig wedder in Gang. Welk freit sik över’n Theaterbesöök, Kunzerten oder de Lichter vun’t Riesenrad op’n DOM. Welk hebbt jüst Nouruz fiert, annere töövt noch op Oostern. Un de Fischmarkt is nu ok wedder apen. Op’n Weg dorhen schallt de Stimm vun Udo Lindenberg ut’n Spelunke rut: „Wir lassen diese Welt nicht untergehn. Komm, wir ziehen in den Frieden!“ Jo, dat maakt wi. Dat maakt wi mit all unse Leder, mit Musik un mit Freud över de eersten Blomen an’n Stratenrand. Mit Bistand un Solidarität för de Minschen, de flüchten mussen. Dat maakt wi mit’n Blick för de Tokunft. Dat maakt wi mit unse Kultur.

Ok wenn wi Noorddüütschen nu nich graad för’t Sabbeln bekannt sünd, en lüttje Klönschnack is doch jümmers mööglich. Un wat för’n Thema döcht dor beter as dat Wedder? So klöönt man also över Niesel, Stoorm un Regen. Op’n T-Shirt stunn: Gifft keen slecht Wedder, blots falsche Kledaasch. Un jüst so as dat Schietwedder, geiht ok’n Klönschnack normalerwies fix wedder vörbi. 

Blots männichmal passeert wat Unverwachtens: Op’n Familienfier fangt en Grootonkel to vertellen an. Un he fangt an, sik optoregen. Un he kümmt in Brass. He hett’n Brass op sien Baas, de Politik un de Utlänners. Denn de weren för all den Schiet verantwoortlich, meent he. Un so fix as’n Stoorm optrecken kann, so fix steihst du middenmang in’n Hagelstoorm ut Frust un Hetz. Ut Bang dorför, de gode Luun to riskeren oder de Arvtant to verstimmen, seggst du nix. Dorbi hest du dorto veel to seggen. Villicht is dat to vigeliensch för’n Klönschnack. 

Liekers mööt wi doröver schnacken. Bi’t neegste Maal also nich Schöönwedder maken un ganz kloor wat dortegen seggen, wenn rechte Parolen ünner de Lüüd bröcht warrt. Egaal, wat de vun’n Grootonkel, vun’n Professer*sche oder jichtenswo ut’t Internet kamen doot. Dormit kaamt wi villicht vun’n Klönschnack af, man togliek in en wichtige Utnannersetten rin. Dörch Schietwedder kann een ja letzten Enns ok blots goot dörchlopen, wenn man sik Regenmantel un Gummistepel antrecken deit.

Wat is denn egentlich noch seker? Kümmt een na Hamborg, schreet de Möven. De Brüchen klappert, de Kranen klötert un de Ankerkeden rattert. Dat is de Sound vun`n Haven, de Sound vun uns Stadt. Man wat hett dat hüüttodaags to bedüden, wenn wi vun en Sekeren Haven spreken doot? Meent wi dormit Hochtiet un Eh? En Geldanlaag mit wenig Risiko? Oder schnackt wi över de Opnahm vun Minschen, de flüchten mussen? Över dat Ünnerstütten vun de Seenootredden? 

En Haven weer jümmers en Oort, wo de Lüüd fastmaken un Schuul finnen kunnen. Wo een sik willkamen föhlen un Hölp kriegen kann. De Havenstäder sünd bekannt dorför, sünnerlich weltapen to sien. Dat ännert klor ok den Sound vun so`n Stadt. Liekers versteiht sik dat allens nich vun sülven. Nich dat Schrien vun de Möven un ok nich de Apenheid vun en Havenstadt. Wokeen de Floot vun 1962 sülvst beleevt hett, de weet nipp un nau, wat dat heten kann, wenn de Dieken breekt. Wi schullen also allens dorför doon, uns Ümwelt un dat Klima to schütten. Denn kann de Haven seker blieven för de Minschen un de Deerten. Heimathaven heet dat ja letzten Enns ok nich ahn Grund. De Sound vun uns Stadt, dat is de Sound vun Tohuus. En Oort, wo all Lüüd tosamen kamen un mitnanner dat Leven fiern köönt. Denn een Saak is noch seker: Dat weet jedet Kind, dat de Festen an`n Haven de glücklichsten sünd.

Kiek an, nu is dat niege Johr ok al dor. Dat güng fix. De een hett sik Vörsätz överleggt, de anner lett dat allens sachts mehr so op sik tokamen. 

Un na de Wiehnachtsdaag mit Spies un Drank kümmt as jedet Johr meist obligatorisch dat Abonnement för’t Fitnessstudio. Dat kost denn noch mehr as all de Geschenken, de ünner’n Dannenboom legen. De Ocken, de Tacken un de Talers rennt mit op dat Loopband. Pinke, Patte un Plunner peert orntlich in de Pedalen op dat Cardio-Fohrrad. Mücken, Piepen un Kröten boxt sik dör dat Zirkeltraining un Zaster, Kies un Kohle verrenkt op de Yoga-Matt. Een kann fastholen: Op Platt gifft dat nich blots schöne Schimpwöör, man ok vele Utdrücken för dat schniede, schnade, schnöde Geld. 

Un na de Fier an Silvester mit Spies un Drank kümmt as jedet Johr meist obligatorisch de Spazeergang an’n Niejohrmorgen. Dat kost denn reinweg gornix un deit sowoll Kopp as ok Seel ganz goot. Mücken un Kröten laat sik an’n eersten Januor man blots mit veel Glück blicken. Also schiet op den Stress un de Plaggeree. Eenmal rünner an de Elv un de Nees in’n Wind holen. Denn is ok allens wedder op Stee. „Moin, tweedusenduntweeuntwintig!“

Wi hebbt uns Band nöömt na en Hamborger Klassiker. De inoffizelle Hymne vun uns Stadt, kann een woll seggen: "An de Eck steiht'n Jung mit'n Tüddelband". Un disset Couplet, dat hebbt eenst de Gebröder Wolf schreven. In de Niestadt steiht siet twee Johren sogor en Denkmal "Der Jung mit dem Tüdelband". Nau dor harr Ludwig Wolf leevt, bit dat he 1955 doodbleven weer. Sien Broder James weer vun de Nazis in't KZ Theresienstadt umbröcht worrn.

Faken hebbt wi dat Leed nu al sülvst speelt un würklich överall hebbt de Lüüd geern mitsungen. As wi in Johnny Cash sien Footstappen Kunzerten in'n Knast Santa Fu speelt hebbt… Ji köönt gor nich glöven, wo schöön de Ogen vun de swore Jungs funkeln un glimmern köönt. En lüttje Grienen löppt över de Gesichter, as se mit uns anstimmen doot: "Klaun, klaun, Äppel wüllt wi klaun..."

Vele Geschichten hebbt wi al beleevt mit disset Leed, man een Saak mööt wi noch seggen. An dat Enn, dor heet dat ja "Ein jeder aber kann das nicht, denn er muss aus Hamburg sein." Ach, Kinners... Dat is doch schietegal, wo een vun wegkümmt: Hamburg, Tor zur Welt!